Ik ben Duaa Noureddine, onderzoeker en praktijkbeoefenaar op het gebied van migratie, gender en humanitaire studies, met uitgebreide ervaring in programma's tegen gendergerelateerd geweld (GBV) in Libanon. Mijn werk onderzoekt hoe ontheemding, stateloosheid en humanitaire hulp elkaar kruisen, vaak vanuit een genderperspectief. Samen met dr. Nadia Sonneveld schreef ik Death, Migration, and Identity: Comparing Burial Practices Among Refugees and Migrants in Lebanon and Morocco, een artikel dat begon met een eenvoudige vraag over de logistiek van waar en hoe vluchtelingen worden begraven, en uiteindelijk uitgroeide tot een verkenning van hoe mensen die grenzen overschrijden, vaak zonder de mogelijkheid om terug te keren, gevoelens van verbondenheid, waardigheid en identiteit ervaren.
Het onderzoek heeft me geconfronteerd met het feit dat ontheemding ook na de dood voortduurt en bepaalt waar en hoe mensen worden begraven. Gesprekken met families, hulpverleners en gemeenschapsleiders maakten duidelijk dat de grenzen tussen persoonlijk verdriet, culturele tradities, en de politiek van ruimte in elkaar overlopen, en herinnerden mij eraan dat migratie niet alleen gaat over ontheemding, maar ook over uitsluiting, herinnering en het recht om ergens thuis te horen, zelfs na de dood.
De samenwerking in het kader van dit project heeft me gesterkt in mijn ambitie om de menselijke aspecten van migratie en stateloosheid verder te onderzoeken. Elk verhaal dat ik opgetekend heb, deed ertoe: families die onderhandelden over begrafeniskosten, hulpverleners die op zoek waren naar waardige laatste rustplaatsen, gemeenschappen die probeerden om ver van huis tradities te behouden. Al deze ervaringen hebben me aan het denken gezet over de vele zichtbare en onzichtbare grenzen waarmee migranten worden geconfronteerd, en over wat het werkelijk betekent om ergens thuis te horen, zelfs als het leven ten einde is.