Een lange douche nemen

Uitzichtloosheid 

"Op een dag loop ik de zee in," zegt Tabaan. Ze is al jaren onderweg — van Afghanistan naar Mauritanië — en verblijft nu al ruim twee jaar in Marokko. Ze kent hier niemand, spreekt de taal niet en weet niet hoe ze met de situatie moet omgaan. Het zorgen voor haar kinderen begint haar op te breken. Ze deelt dat ze niet meer goed voor hen kan zorgen en zeker niet voor de baby. Haar man, Javed, vindt moeilijk werk. Zijn vluchtelingenstatus biedt weinig bescherming of kansen op de arbeidsmarkt.

Tabaan zegt dat haar leven voelt als een rijk boek. "Je zou me niet geloven als ik je alles vertel," zegt ze. "We hebben nog niet eens één hoofdstuk afgesloten."

_{Foto gemaakt door Judith van Uden.}

Hulpvraag

Javed mengt zich in het gesprek. Hij zegt dat Tabaan mentaal instabiel is en dringend zorg nodig heeft. Dan stelt hij de vraag die als een mokerslag binnenkomt: of ik niet iets kan doen om ervoor te zorgen dat ze in Europa de hulp krijgt die ze nodig heeft. Ik leg uit dat dat helaas niet eenvoudig is, maar ik denk graag met hen mee over wat er mogelijk is in hun huidige situatie. "Of kun je ons op een andere manier helpen?" vraagt hij hoopvol. Later die week breng ik hen in contact met een aantal lokale NGO’s die hen in ieder geval kunnen ondersteunen in het plannen van een medische afspraak. 

Het stel ziet er moe uit. Ik vraag hoe zij zich voelen. “Moe.” Ik stel voor om op een later moment verder te praten. Vandaag ben ik niet eens toegekomen aan mijn vragen. In plaats daarvan luisterde ik. Aan het einde van het gesprek laat de oudste dochter mij een tekening zien die ze heeft gemaakt: een verdrietige emoji.

Tijd voor een ijsje?

Na het gesprek voel ik me leeg. Een vriend merkt dat ik zwaar op de hand ben. “Zullen we een ijsje gaan halen?” stelt ze voor. Ik ben niet klaar om het gesprek met haar aan te gaan en zegnee. In plaats hiervan neem ik een lange douche.