Op naar het veld
Je hebt er maanden—bijna een jaar—naartoe gewerkt. En nu is het zover: je bent onderweg naar de veldwerklocatie. Ben je enthousiast? Of juist zenuwachtig? Misschien wel een beetje van allebei?
Bekend terrein, nieuwe onderzoeksrichting
In plaats van de zomer van 2020, ga ik nu in maart 2022 naar het veld. Het voelt goed. Vertrouwd, maar ook vol nieuwe kansen. Ik heb eerder veldwerk gedaan in Marokko, maar nog nooit in Oujda, en nog nooit op dit onderwerp—overlijden en begraven. Mijn studentassistent en ik nemen de nachttrein vanuit Rabat en gaan op weg naar het oosten, richting de Algerijnse grens. Er is iets bijzonders aan het wakker worden en zien hoe een nieuw landschap zich ontvouwt, terwijl de zon net weer opkomt en je weet dat je er bijna bent.
Aangekomen bij de grens
Toch wordt de opwinding getemperd door de Russische inval in Oekraïne slechts een week geleden, een grimmige herinnering aan hoe kwetsbaar de wereld is. Ik ben me er pijnlijk van bewust dat terwijl we vanuit het westen naar de grens trekken, er mensen zijn die hun leven aan de andere kant riskeren om de grens over te steken – een krachtige, zij het ontnuchterende, weerspiegeling van de titel van ons onderzoeksproject.
En terwijl we hongerig zitten te ontbijten in een bar genaamd Marhaba – "welkom" in het Arabisch – weegt de ironie zwaar. De sleutelinformant die we straks zullen ontmoeten, had ons verteld over de migranten die ze een paar weken eerder hadden begraven. Ik had de video van die begrafenis online gezien; het had me ertoe gebracht contact met hem op te nemen. Ze stierven van honger en dorst.
