Vernietig het gewoon!
Wat denk je als je alinea's, of zelfs pagina's, van je eigen tekst moet schrappen? Vind je dat makkelijk? Ik in ieder geval niet.
Vernietigen
In juni 2022 organiseerde het Cobra Museum in Amstelveen een tentoonstelling genaamd Het Andere Verhaal, die de evolutie van de Marokkaanse moderne kunst belicht. Onder de werken bevond zich dat van André Elbaz, getiteld "De Urnen", wat mij meteen aansprak. In deze urnen heeft de kunstenaar zijn eigen vernietigde tekeningen en schilderijen geplaatst. Het zien ervan deed me nadenken over mijn eigen werk.
Verwijderen
Als onderzoekers moeten we enorm veel schrijven, werk dat soms wel weken of maanden heeft gekost. Voor mij kan het schrappen van een alinea of het herstructureren van een hoofdstuk als een gewelddadige daad voelen. Ik bewaar woorden die misschien niet meer passen, alleen maar omdat ik ze zelf heb geschreven of er zoveel tijd in heb gestoken. De gedachte aan verwijderen voelt definitief en als verspilling.
Destilleren
Maar Elbaz' kunst had me aan het denken gezet over mijn schrijfstijl. Zijn daad van het vernietigen van zijn eerdere kunstwerken ging niet over uitwissen, maar over transformatie. Zelfs in vernietiging zat opzet. De urnen verhulden de reeds geleverde inspanningen niet, ze gaven het een nieuwe vorm, een nieuw leven. Ik begon mijn eigen concepten op dezelfde manier te zien. Dat iets niet meer past, betekent niet dat het verloren is. Het heeft gewoon een andere urn nodig, of in mijn geval een andere map met de naam "Kan later hergebruikt worden". De tekst die we verwijderen, kan een nieuw thuis vinden in een nieuw artikel, een nieuwe blog of zelfs een voetnoot.
Het doel van deze blog is niet om verwijdering te romantiseren (dat doet nog steeds pijn), maar om te weten wanneer je iets moet loslaten en wanneer je moet accepteren dat concepten gewoon concepten zijn. Ik was het op de een of andere manier vergeten tot het moment dat ik deze blog schreef, simpelweg omdat het gemakkelijk is om terug te vallen in oude gewoontes.