Onderzoeksresultaten onder de loep: hoe duurzaam is ons werk eigenlijk?
Academische output wordt meestal gedefinieerd als geschreven werk. Bij Living on the Other Side zijn we er trots op dat we ook audiovisueel materiaal produceren, zoals hier. Maar pas later begon ik me af te vragen: audiovisuele output neemt veel serverruimte in beslag – hoe duurzaam is ons onderzoek eigenlijk?
Tevredenheid en ongemak
Ik ben altijd al een groot voorstander geweest van het gebruik van foto's en video's om een boodschap over te brengen. Er zit een kern van waarheid in het oude gezegde "een beeld zegt meer dan een duizend woorden."
Dit project was anders, in de zin dat het de eerste keer was dat ik audiovisuele media als hoofdproduct van mijn onderzoek gebruikte. En hoewel ik enthousiast was over het creatieve potentieel, werd ik me al snel bewust van een veel minder glamoureuze kant: de enorme hoeveelheid digitale ruimte die deze bestanden in beslag nemen.
Wanneer je met video- en fotobestanden met een hoge resolutie werkt, wordt opslag een zeer reëel en zeer fysiek probleem, niet alleen op onze laptops, maar ook op servers. Zoals gebruikelijk blijven ruwe data doorgaans volledig bewaard. Bij tekstueel onderzoek betekent dit dat we het origineel verwijderen na transcriptie en pseudonimisering of anonimisering (hoewel echte anonimisering op zich al een uitdaging is, maar dat is een onderwerp voor een andere keer). Bij visuele data vereisen de ruwe bestanden echter veel meer opslagcapaciteit.
Het lijdt geen twijfel dat onze data van grote wetenschappelijke en maatschappelijke waarde zijn. Maar vanuit het perspectief van duurzaamheid voel ik me steeds ongemakkelijker, vooral nadat ik met deze cartoon van Arend van Dam in het Leids Dagblad, onze lokale krant, geconfronteerd werd (10 november 2021).
Oprukkend grijs, terugtrekkend groen
De infrastructuur die nodig is om al onze data op te slaan – enorme servers die fysieke ruimte innemen en constant gekoeld moeten worden – is verre van milieuneutraal. Ik ben al lang kritisch op onze cultuur van het documenteren van alles – van dagelijkse maaltijden en eindeloze selfies tot talloze andere alledaagse momenten. Deze constante datageneratie voedt een wereld waarin we meer datacenters bouwen dan groene ruimtes, en meer water gebruiken om servers te koelen dan om levensonderhoud en gemeenschappen in stand te houden.
En nu bevind ik me in datzelfde systeem.
Hoewel ik nog steeds geloof in de kracht van beeld om verhalen te vertellen en de impact te vergroten, vraag ik me af: hoe brengen we de waarde van audiovisueel onderzoek in evenwicht met de dringende behoefte aan duurzame digitale praktijken?