Het spoor van onafgemaakte gedachten
Wat als het moeilijkste niet het analyseren en opstellen is, maar het aan iemand anders laten lezen waar je nog niet zeker van bent? Ik denk na over de kwetsbare, kronkelige weg van het uiten van eerste gedachten die nog niet klaar aanvoelen.
Waar leidt de weg naartoe?
Analyse schrijven voelt vaak als het bewandelen van een smalle weg, omringd door struiken en ravijnen, een weg die buigt en verdwijnt zodra je denkt te weten waar hij heen gaat. Je volgt wat aanvoelt als een duidelijk pad, maar merkt dat je aarzelt. Terugkijkend. Schrappend. Een zin herschrijvend die je al voorbij bent.
De angst om te vroeg te versturen
Ik wacht vaak te lang voordat ik een concept verstuur. Niet omdat ik er niet aan heb gewerkt, maar omdat het nog onvolledig aanvoelt, omdat er dingen ontbreken. Ik maak me zorgen dat de argumentatie te losjes is, de structuur te fragiel, mijn punten niet kloppen. Wat als het te vroeg is om te versturen? Hoe lang kan ik wachten? Wat telt als bevredigend? En de vragen kunnen doorgaan, maar het punt is dat er geen goed antwoord op is. En de analyse is precies dat: het langzame proces van dingen uitzoeken en niet iets presenteren dat af is. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is. Maar ik weet dit, maar het is heel moeilijk om het daadwerkelijk te doen. Die pauze voordat je iets verstuurt, kan eeuwig duren, omdat het draait om angst en kwetsbaarheid.
Samen wandelen
Ik werk eraan om iemand anders mijn onafgemaakte concepten te laten lezen en hen uit te nodigen om mijn pad te bewandelen. Ik vertrouw erop dat als ik te dicht bij het ravijn kom, ze me terug naar het midden van het pad kunnen trekken. Ze kunnen dingen opmerken die je gemist hebt en je eraan herinneren dat wandelen in de bosjes een omweg vol verrassingen kan zijn. Het gaat erom samen te wandelen. Analyse is geen duidelijk pad. Het is een reeks stappen, sommige vastberaden, andere onzeker. Maar elke keer dat ik een concept opstuur, zelfs als ik aarzel, zet ik weer een stap vooruit.