Van slager naar koorddanser
Niet alle ervaringen, emoties en percepties van respondenten kunnen worden opgeschreven in mijn proefschrift. Er moeten keuzes gemaakt worden wat wel of niet relevant is om te benoemen. Maar hoe bepaal je dat precies?
Snijden
Ik voel mij verantwoordelijk naar respondenten toe om een zo eerlijk en accuraat mogelijk proefschrift te schrijven. Maar niet alles kan benoemd of benadrukt worden. Het is geen lichte afweging om iets weg te laten of juist uit te vergroten. Toen ik net begon met het schrijven van mijn proefschrift voelde ik mij een slager. Een slager gaat met grote bewegingen te werk. Ik wist nog niet precies waar ik naar toeschreef en in mijn ervaring gooide ik hele stukken ‘weg’. Achteraf besef ik dat ik te dicht op de ervaring van respondenten wilde blijven waardoor ik mijzelf weinig ruimte gaf om te schrijven.
Koorddanser
Maar als ik eenmaal iets op papier heb staan, wil ik er meestal aan vasthouden, zelfs als het soms nodig is om iets totaal anders te schrijven en de delen die relatief ‘af’ aanvoelden, opnieuw te bewerken. In deze schrijffase voel ik mij geen slager meer, maar eerder een koorddanser bezig met de net geschreven woorden maar ook oplettend op het grotere verhaal en argument. Met nauwkeurigheid en precisie verhoud ik mij tot de tekst.
Wiens verhaal?
Tot slot, blijf ik met de vraag zitten: wiens verhaal wordt er eigenlijk verteld? Hoewel het onderzoek gebaseerd is op de ervaringen van respondenten, is het uiteindelijk de interpretatie van mij, de onderzoeker, die in geschreven of audiovisuele vorm wordt gepresenteerd. Dit roept belangrijke epistemologische en ethische vragen op over representatie en eigenaarschap binnen onderzoek. Lees voor meer informatie de blog "Verkeerd geïnterpreteerd?".