Schrijven met beelden
In visueel etnografisch werk, het vinden van de juiste visuele vorm is niet alleen een technische kwestie - het raakt de kern van het onderzoek zelf. Deze blog bespreekt enkele overwegingen in de visual storytelling van dit onderzoeksproject.
De waarde van visueel etnografisch werk
Dat visuele onderzoeksmethoden vele mogelijkheden bieden is al langer bekend. Het biedt meer collaboratief werk, ander soort kennis en een frisse benadering tot kritisch denken. De visuele resultaten - zoals film, fotografie of andere artistieke projecten – worden toegankelijker geacht dan de complexe theoretische teksten die opgesloten zitten achter academische ‘paywalls’. Sommigen zeggen zelfs dat we aan het begin staan van een nieuw tijdperk voor academisch onderzoek, waarin kunst niet alleen als tool wordt toegevoegd aan het etnografische werken, maar ook het onderzoeksdenken fundamenteel verandert.
Visuele antropologie is mogelijk dat alles (en meer), maar het is ook 'gewoon' een antwoord op de centrale onderzoeksvraag: hoe doe je goed onderzoek? Zoeken we niet naar de juiste methoden om tot zinvolle resultaten te komen? Bevragen we niet de concepten die we gebruiken, de theorieën die we onderzoeken en de situaties en mensen die we selecteren voor het onderzoek? Voor mij is het gebruik van visuele middelen simpelweg een verlengstuk van dat kritische denken. Waarom zouden we zo voorzichtig zijn met de woorden die we kiezen, maar ons zo zelden afvragen of we überhaupt woorden moeten kiezen? Zintuiglijk denken betekent erkennen dat er geen enkele, beste of standaardvorm bestaat voor het communiceren van onderzoek. Elk project wordt zo een nieuwe uitdaging om de juiste vorm te vinden.
Uitdaging 1: Privacy in visuele etnografie
Er zijn veel manieren om iemands identiteit te verbergen in film: hun stem vervormen, hun gezicht vervagen, de focus leggen op hun handen. Ons doel was echter niet mensen te verstoppen, maar ze te laten zien: hun persoonlijkheid, verhalen, leven en de manier waarop ze daar betekenis aan gaven. Dus hoe konden we dat doen zonder hun identiteit te onthullen?
Bij het bewerken van deze video speelde ik met het gebruik van de blauwe, transparante documentenmap als visueel metafoor voor het verhaal dat het stel vertelt. Naarmate we dieper in een verhaal van verwarrende bureaucratie duiken, raken we ook steeds meer verdwaald in deze map.
Uitdaging 2: Taalbeperkingen tijdens het filmen
Filmbewerking is, net als schrijven, bedrieglijk. Afhankelijk van hoe het wordt geknipt en weer aan elkaar wordt geplakt, kan er een compleet ander verhaal ontstaan. De vorige video was gemonteerd tot een samenhangend verhaal, ook al was het interview zelf lang en verwarrend.
De uitdaging hier was dat ik geen Urdu sprak, wat betekende dat ik een interview filmde zonder te begrijpen wat er gezegd werd. Om het nog ingewikkelder te maken, was Urdu ook niet de moedertaal van de vertaler, begreep het stel zelf amper de juridische procedures waaraan ze werden onderworpen, en duurde het interview vele uren, wat ieders concentratie op de proef steld.
Het interview zat daardoor vol haperingen - pauzes, afleidingen, verwarring en gemiste verbanden. In de eerste video heb ik die eruit geknipt. Maar in deze tweede video over het proces, heb ik geprobeerd ze te onthullen. Ik werkte met hetzelfde materiaal, maar koos een vorm die de beleving van dat gesprek visueel weergaf.
Lees verder over het verhaal van Ahmed en Fatima en het registreren van de geboorte van hun zoon, of lees meer over hoe Judith, de onderzoeker, terugblikt op het interview.